المؤلفات > مفاهيم تربوية في قصّة يوسف

105

→

مگر اى سحاب رحمت تو ببارى ارنه دوزخ

بشرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

برو اى گداى مسكين در خانه ى على زن

كه نگين پادشاهى دهد از كرم گدا را

به جز از على كه گويد به پسر كه قاتل من

چو اسير توست اكنون به اسير كن مدارا

به جز از على كه آرد پسرى ابو العجايب

كه علم كند به عالم شهداى كربلا را

چو به دوست عهد بندد زميان پاك بازان

چو على كه مى تواند كه به سر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحيّرم چه نامم شه ملك لا فتى را

به دو چشم خون فشانم هله اى نسيم رحمت

كه زكوى او غبارى به من آر توتيا را ←